Na het verhuizen had ik Esmee niet meer. Ik worstelde aan de andere kant van het land met het dagelijkse leven zonder deze vriendschap. Ze maakte mijn gedachtes af, nam me op sleeptouw en had dezelfde intense interesses als ik. De scheiding zorgde er onder andere voor dat we nooit samen op de Gameboy hebben gespeeld. Een herinnering die in mijn hoofd schittert door afwezigheid. Gelukkig zijn er nieuwe figuren op mijn pad gekomen waar ik gek op ben maar toch merk ik soms een interessekloof. Dat was bij Esmee anders. Mijn nieuwe vrienden konden mijn enthousiasme van de franchise niet altijd even goed aan.
Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen, is dat het hele samenspeelcomponent van de videospellen van Pokémon hierom de hele franchise lang langs mij heen is gegaan. Die beoogde dagelijkse connectie heb ik nooit gehad. Pokémon Yellow was daarmee al snel vakkundig ontzien van de motiverende X-factor. De naam was Jack. Ik had een gruwelijke Nidoqueen en ook al een heftige affaire met Gameshark achter de rug. Alle trainers waren verslagen, de Elite Four stelde niks meer voor en Missingo was zelfs een goede vriend. De ideeën waren op. Ik was toen ontzettend toe aan wat nieuws.
Op een heuse bijzonder stereotype druilerige middag zag ik een leeftijdsgenootje Pokémon Silver spelen. Ik wilde dezelfde fout van het lange wachten niet nog een keer maken, dus ik verliet nog geen week later de Top 1 Toys met een rijkelijke gevuld tasje. Het zilveren avontuur was binnen. In deze generatie kwam er – net als in de eerste – een lachende derde game uit. Dit was Pokémon Crystal en ook deze game had ik op tijd gescoord. Laatstgenoemde had een paar behoorlijke updates ten opzichte van Gold en Silver. Dit was de geboorte van de bewegende sprites en daarnaast ontvouwd zich er een dynamischere storyline. Beiden, zowel Silver en Crystal, heb ik kapotgespeeld met Crystal als uiteindelijke favoriet.
Naast de overduidelijke toevoeging van maar liefst 100 Pokémon, maakten ook andere componenten hun entree Generatie 2. De eerder genoemde sprites en de vooruitstrevende storyline waren een dingetje opzich maar ook het breeden, de zestien badges en Red waren de moeite waard. Mijn favoriete innovatie was toch wel de mogelijke interactie met de zeer zeldzame alternatief gekleurde ‘Shiny’ Pokémon. In de huidige generatie (Gen 6) is de kans om een Shiny tegen te komen rond de 1000 maar In generatie 2 was dat nog één op 8192. Dit was dus ook nogal een dingetje. Ze waren zeer schaars en zeer gewild.
Ik ontmoette mijn eerste Shiny toen ik in het bezit was van de lachende derde. Na een rondje Elite Four werd ik teruggewarped naar New Bark Town. Tijdens de benenwagenrit naar Cherrygrove City – het Staverden van Pokémon – kwam ik een Shiny Pidgey tegen. De Pidgey groeide uit tot een sterke Pidgeot met een gouden kuif. Helaas was het nooit een dragende kracht van mijn team door de teleurstellende move pool en de onmogelijke taak om 97 levels bij te grinden. Gedurende de avonturen ben ik wel vaker op Shinies gestuit. Een roze Zubat is mij ooit ontsnapt maar ik ben wel trots bezitter van een rode Gyarados (ha-ha), een groene Tentacrool en – jawel – Wolf de Gouden Arcanine.
De idiote goudzoekerstocht heeft mij gedurende de jaren tientallen uren beziggehouden en mij vier keer verrast. Daarnaast waren de Pokémon fantastisch, de legendaries helemaal te gek en het totaaltje was bijzonder innoverend. Ik denk dat ik wel honderden uren geslenterd heb in de wereld van Johto. Ik ervaarde het spel toentertijd als een episch en boeiend spektakel. Deze generatie was en is, tot en met de dag van vandaag, met kop en schouders mijn favoriet. Ik omarmde de komst ervan dan ook als een schitterende zilvervloot.