Dat Pokémon levens bepalend is geweest, kunnen we wel zeggen. In ieder geval in mijn geval. De titelsong van de eerste seizoenen is volgens Mojo.com zelfs de beste openingstrack van anime aller tijden. En daar wil ik eigenlijk al beginnen. De Pokémon anime heeft iconische momenten gehad die we ons allemaal nog herinneren alsof het gisteren was. De titelsong pur sang. Met mij zullen er miljoenen mensen zijn die overlopen van nostalgie wanneer die elektrische gitaar het nummer kickstart. Als je dat nummer aanzet, ben ik de komende minuut ‘even bezig’. Terechte nummer één. De serie zelf had ook hoogtepunten. Charmander die in de regen wordt gevonden, Squirtle met z’n blitse zonnebril en Bulbasaur die weigerde te evolueren en daarmee een Venusaur super pissig te maakte. Toen deed Bulbasaur een dikke Zonnestraal en waren ze ineens maatjes. Legit.
Naast deze toppers zijn er ook een handvol en hoop iconische momenten die verder op de achtergrond zijn geraakt. Pidgeot die de alfa werd van een volksstam vogels en Butterfree die afscheid nam voor een alternatieve shiny (Dem feels) zijn onuitwisbare prenten die mijn kinderhoofd rijk is. Prachtige afleveringen. Maar waarom hebben we het nooit over Krabby die in zijn eerste gevecht meteen evolueerde. Hij won het hele eerste gevecht van de Pokémon League in zijn eentje en versloeg ook nog een Golbat met een Hydrostraal. Een fucking Hydrostraal… Dat meen je niet.
Dat is mijn bedoeling met deze blogs. Pokémon heeft simpelweg veel goede momenten teweeg gebracht en de franchise blijft entertainend. Er zijn hele vette dingen gebeurd gedurende de
hoogtijdagen van Pokémon. In ieder geval in mijn hoogtijdagen. Veel daarvan kan ik nog goed herinneren. Alhoewel ik beweerde dat ik alles nog in mijn slaap kon opdreunen, zijn er toch meer vette dingen dan ik kan opnoemen. Dat steekt mijn trots een beetje. Het is nooit dat ik het me helemaal niet meer kan herinneren, maar er zitten wel wat aha-erlebnissen tussen. Maar it takes a man to be a man: ik kan me niet alles herinneren. Daarom lijkt het me heel goed om soms stil te staan bij hoe ik mijn Gameboy kreeg, wie mijn eerste ‘lvl 100’ was, hoe de 10-uur pauze in Groep 2 eruit. Al is het maar om zeker te weten dat je die momenten niet vergeet. Het waren mooie momenten en die waardeer ik voor wat het waren.
Veel mensen zeggen dat ze meer in het heden willen leven. Beetje van die doe-het-zelf life coach uitspraken. Dan heb ik goed nieuws voor die mensen. Luistert en huivert: het is natuurkundig onmogelijk om niet in het heden te leven. Tenzij E=MC² plots praktisch mogelijk en toegankelijk wordt voor het publiek en we misschien toch nog voor het eind van het jaar op Hoverboards richting school gaan. Aangezien ik dat nog bijzonder onrealistisch acht, blijf ik tot die tijd in het heden. Er wordt trouwens ter promotie wel gewerkt aan een Hoverboard die de uiterlijke kenmerken van de Back To The Future-variant bevat. Supervet.
Ik vind het ook een beetje steken dat mensen hun verleden zo maar over de boeg gooien. Klinkt radicaal maar ik zie toch velen die net zo radicaal hun jeugd afkeuren als gespreksstof. Alsof dat wat geweest is niet meer relevant gevonden wordt. Alsof het een jas is die je uit kan doen, eerst op de kapstok hangt en jaren later toch maar in een doos op zolder doet. Dingen veranderen, het leven gaat door en in een oogopslag kan ineens alles anders zijn. Soms wordt je aangeraakt door het leven en worden de kaarten opnieuw geschud. Niks wat je daaraan kan doen. Het leven gaat door dus jij moet ook doorgaan. Dat klopt. Daar ben ik het ook helemaal mee eens. Dat wil alleen niet zeggen dat je moet vergeten wie je was of wat je hebt meegemaakt. Die bepalen aan het eind toch wie je bent. Waardeer wie of wat waar wanneer waarom hoeveel voor je betekende en blijft dat doen.
Nu wil ik niet de gevoelige perzik uithangen, maar als ik mijn verleden noem, moet ik ook Pokémon noemen. Ik was gek op die shit. Het is niet zo dat mijn kamer vol hangt met posters en vol ligt met pluchies, maar ik hecht nog veel waarde aan onder andere mijn kaartenverzameling. Ik blijf ook op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en ik ken zelfs nog tot op de dag van vandaag alle ‘Pokémon-geluidjes’ van de eerste 151 Pokémon uit mijn hoofd. Dat is geen grapje. Sterker nog, daar ben ik heel trots op. Wil je een grappige weten? De cries van Mewtwo en Paras lijken heel erg op elkaar. Net zoals die van Rhyhorn en Charizard. Moet je maar eens luisteren. Is grappig.
Dus dat verklaart waarom ik de verhalen maak die ik maak. Ik ben een ambitieuze verhalenverteller en ik vind het vet dat ik regelmatig werk mag afleveren voor deze mooie, nieuwe website. Hopelijk kan ik jullie er mee entertainen en steek ik een paar van jullie aan met mijn gedrevenheid naar herwaardering. Wanneer dat ook moge zijn.